این یک موضوع جالب است که می تواند دیدگاه های متفاوتی داشته باشد. نوستالژی یک احساس تلخ و شیرین است که شامل مرور خاطرات شخصی یا تاریخی و حسرت لحظاتی از گذشته است. نوستالژی می تواند اثرات مثبتی بر رفاه افراد داشته باشد، مانند افزایش عزت نفس، ارتباط اجتماعی و معنای زندگی. از آن سو می تواند اثرات منفی نظیر پرورش نگرش خصمانه نسبت به تغییر، ایده آل کردن گذشته و تضعیف تفکر انتقادی داشته باشد. بنابراین، مورخان باید مراقب باشند که بر نوستالژی به عنوان منبع شواهد یا تفسیر تکیه نکنند، بلکه از آن به عنوان راهی برای درک چگونگی روایت مردم در رابطه با گذشته استفاده کنند. نوستالژی می تواند ابزار مفیدی برای درگیر شدن با تاریخ باشد، اما نباید آن را با خود تاریخ اشتباه گرفت.
استفانی کونتز در یادداشت «مراقب نوستالژی اجتماعی باشید» می نویسد به‌عنوان یک تاریخ‌دان، بیشتر دوران حرفه‌ای خود را صرف هشدار به مردم درباره خطرات نوستالژی کرده‌ام. اما به عنوان یک انسان در زندگی شخصی، درخشش گرم نوستالژی، خاطرات خوب را تقویت می‌کند و خاطرات بد را در مورد تجربیات و روابط به حداقل می‌رساند و ما را تشویق می‌کند که دوباره به دیدار و تجدید روابط خود با دوستان و خانواده بپردازیم. این همیشه شامل کمی خودفریبی بی ضرر است، مانند فراموش کردن درد زایمان.
با این حال، در کل جامعه، نوستالژی می تواند درک ما از جهان را به شیوه های خطرناکی مخدوش کند. خاطرات، مانند شاهدان، همیشه تمام حقیقت را بیان نمی کنند. ما باید آنها را مورد بررسی قرار دهیم و ناسازگاری ها و شکاف ها را در مواردی که باعث افتخار و خوشحالی ما می شوند و همچنین مواردی که باعث درد ما می شوند بشناسیم و بپذیریم. طبق یک مطالعه، افراد به دنبال استثناها و فداکاری هایی هستند که در پس نگاه تک بعدی آنها به گذشته نهفته است. هم به عنوان فرد و هم به عنوان یک جامعه، ما باید یاد بگیریم که گذشته را در سه بعد ببینیم قبل از اینکه بتوانیم به بعد چهارم آینده برویم.
منبع
https://www.nytimes.com/2013/05/19/opinion/sunday/coontz-beware-social-nostalgia.html
🔹 «هسته فناور تاریخ پژوهان یادگارآفرین مستقر در دانشگاه فردوسی مشهد آمادگی اجرای طرح‌های تاریخ خانوادگی، تاریخ نهادها، مؤسسات، سازمان‌ها، صنایع، شهرها و روستاها و … را زیر نظر استادان رشته تاریخ دارد.»
